Jurisprudentie
AR2207
Datum uitspraak2004-09-08
Datum gepubliceerd2004-09-15
RechtsgebiedBestuursrecht overig
Soort ProcedureHoger beroep
Instantie naamRaad van State
Zaaknummers200308782/1
Statusgepubliceerd
Datum gepubliceerd2004-09-15
RechtsgebiedBestuursrecht overig
Soort ProcedureHoger beroep
Instantie naamRaad van State
Zaaknummers200308782/1
Statusgepubliceerd
Indicatie
Bij besluit van 8 januari 2003, welk besluit strekt tot vervanging van de brief van 30 december 2002, heeft het college van burgemeester en wethouders van Utrecht (hierna: het college) aan Projectbureau Leidsche Rijn Utrecht met toepassing van artikel 19, eerste lid, van de Wet op de Ruimtelijke Ordening (hierna: de WRO) vrijstelling verleend van het bestemmingsplan voor het aanleggen van Stroomweg de Tol, inclusief een kunstwerk (nummer 17) en een deel van de noordelijke stadsas (hierna: de Stroomweg) en bouwvergunning voor het kunstwerk.
Uitspraak
200308782/1.
Datum uitspraak: 8 september 2004
AFDELING
BESTUURSRECHTSPRAAK
Uitspraak op het hoger beroep van:
[appellant], wonend te [woonplaats],
tegen de uitspraak van de voorzieningenrechter van de rechtbank Utrecht van 23 oktober 2003 in het geding tussen:
appellant
en
het college van burgemeester en wethouders van Utrecht.
1. Procesverloop
Bij besluit van 8 januari 2003, welk besluit strekt tot vervanging van de brief van 30 december 2002, heeft het college van burgemeester en wethouders van Utrecht (hierna: het college) aan Projectbureau Leidsche Rijn Utrecht met toepassing van artikel 19, eerste lid, van de Wet op de Ruimtelijke Ordening (hierna: de WRO) vrijstelling verleend van het bestemmingsplan voor het aanleggen van Stroomweg de Tol, inclusief een kunstwerk (nummer 17) en een deel van de noordelijke stadsas (hierna: de Stroomweg) en bouwvergunning voor het kunstwerk.
Bij besluit van 3 juli 2003 heeft het college het daartegen door appellant gemaakte bezwaar ongegrond verklaard.
Bij uitspraak van 23 oktober 2003, verzonden op 17 november 2003, heeft de voorzieningenrechter van de rechtbank Utrecht (hierna: de voorzieningenrechter) het daartegen door appellant ingestelde beroep ongegrond verklaard. Deze uitspraak is aangehecht.
Tegen deze uitspraak heeft appellant bij brief van 22 december 2003, bij de Raad van State ingekomen op 23 december 2003, hoger beroep ingesteld. Deze brief is aangehecht.
Bij brief van 25 februari 2004 heeft het college van antwoord gediend.
Bij brieven van 1 april 2004 en 2 juni 2004 zijn nadere stukken ontvangen van appellant. Deze zijn aan het college toegezonden.
De Afdeling heeft de zaak ter zitting behandeld op 1 juli 2004, waar appellant in persoon en het college, vertegenwoordigd door mr. H.P. de Keijzer, ambtenaar der gemeente, zijn verschenen.
2. Overwegingen
2.1. De te realiseren Stroomweg voorziet in een verbinding tussen diverse woonwijken, (in ontwikkeling zijnde) bedrijventerreinen en de snelweg A2. De weg heeft twee rijstroken per rijrichting. De woning van appellant, gelegen op een afstand van ongeveer 100 meter van de Stroomweg, valt in de geluidszone als bedoeld in artikel 74, eerste lid, aanhef en onder a.1, van de Wet geluidhinder, in welke zone ingevolge artikel 82, eerste lid, en artikel 100 van die wet 50 dB(A) geldt als ten hoogste toelaatbare geluidsbelasting van de gevel van een woning.
Niet in geschil is dat de aanleg van de Stroomweg in strijd is met de ter plaatse geldende bestemmingsplannen ?De Tol? en ?Landelijk Gebied?.
2.2. Het betoog van appellant dat de gemeente Utrecht onvoldoende mogelijkheid tot inspraak betreffende de ligging van het tracé heeft geboden en deze heeft beperkt tot inspraak over randvoorwaarden betreffende het bouwplan, mist, gelet op de inhoud van de van 17 april 2001 tot 15 mei 2001 naar voren gebrachte zienswijzen, feitelijke grondslag. Hierbij is mede in aanmerking genomen dat het college ook al eerder, in 2000, de mogelijkheid heeft geboden zich over de ligging van het tracé uit te spreken.
2.3. Appellant betoogt voorts dat de voorzieningenrechter de Wet geluidhinder weliswaar op juiste wijze heeft uitgelegd, doch heeft miskend dat een redelijke toepassing van deze wet met zich meebrengt dat het college bij de beoordeling van het verzoek om vrijstelling de feitelijke geluidsbelasting van de gevel van de woning van appellant in aanmerking had moeten nemen. In dit verband stelt appellant niet slechts geluidsbelasting vanwege de Stroomweg te ondervinden, maar ook vanwege de snelweg A2 en de spoorlijn Utrecht-Vleuten.
Dit betoog faalt. In de Wet geluidhinder is door middel van het vaststellen van zones rond een geluidsbron ten aanzien van de wijze waarop de geluidsbelasting moet worden bepaald gekozen voor een zekere abstractie van de feitelijke geluidsbelasting.
Met het vaststellen van zones is weliswaar beoogd de feitelijke geluidsbelasting te benaderen, maar niet kan worden staande gehouden dat, zoals appellant stelt, daarmee ook een maximale geluidsbelasting van de gevel van de woning van 50 dB(A) is gewaarborgd. Anders dan appellant betoogt is het college op grond van de Wet geluidhinder niet gehouden rekening te houden met van andere geluidsbronnen afkomstige geluidsbelasting op de gevel van de woning van appellant. Met cumulerende geluidsbelasting vanwege meerdere geluidsbronnen wordt immers, ingevolge artikel 157 van deze wet, alleen rekening gehouden als een woning in twee of meer zones ligt. Daarvan is in dit geval geen sprake. Dat buiten de situatie als bedoeld in artikel 157 van de Wet geluidhinder sprake kan zijn van cumulatie is een situatie die zich, zoals appellant ter zitting van de Afdeling heeft erkend, in Nederland vaker voordoet. Appellant kan dan ook niet worden gevolgd in zijn standpunt dat in zijn geval met de gestelde cumulatie rekening had moeten worden gehouden omdat sprake is van een zodanig unieke situatie dat de wetgever deze bij het vaststellen van de Wet geluidhinder niet heeft (kunnen) voorzien.
Nu de Wet geluidhinder een uitputtende regeling bevat ten aanzien van de bescherming van de geluidhinder als hier aan de orde heeft de voorzieningenrechter terecht geoordeeld dat het college zich bij de beoordeling van het verzoek om vrijstelling heeft kunnen baseren op het bepaalde in deze wet. De door appellant genoemde passages uit de toelichting op bepalingen uit de Wet geluidhinder kunnen niet tot een ander oordeel leiden. Voorts heeft het college bij het nemen van de beslissing op bezwaar van 3 juli 2003 terecht geen aanleiding gezien te anticiperen op nieuwe wetgeving in verband met de EG-richtlijn inzake de evaluatie en de beheersing van omgevingslawaai. Gelet op de aard en het karakter van deze richtlijn is er geen aanleiding om te veronderstellen dat de implementatie ervan met dit besluit ernstig in gevaar wordt gebracht.
2.4. De voorzieningenrechter heeft voorts terecht en op goede gronden overwogen dat niet aannemelijk is geworden dat de geluidsbelasting vanwege de Stroomweg zelf op ondeugdelijke wijze is vastgesteld. De door appellant geplaatste kanttekeningen bij de prognose van de verkeersintensiteit en van het percentage vrachtverkeer zijn onvoldoende onderbouwd om tot een ander oordeel te kunnen leiden. De verwachting dat in het jaar 2015, voor welk jaar de verwachte verkeersintensiteit is berekend, de hoogst toelaatbare geluidsbelasting vanwege de Stroomweg wordt bereikt, maakt het onderzoek naar de geluidsbelasting, anders dan appellant betoogt, niet ondeugdelijk.
In de enkele omstandigheid dat dit onderzoek is verricht door een bureau dat tot de gemeentelijke organisatie behoort, wordt ook geen grond gevonden voor het oordeel dat sprake is van een ondeugdelijk onderzoek.
2.5. Appellant betoogt voorts dat het college ten onrechte een aftrek op de berekende geluidsbelasting als bedoeld in artikel 103 van de Wet geluidhinder heeft toegepast.
Ingevolge deze bepaling, voorzover hier van belang, kan Onze Minister telkens voor een bepaalde periode, al naar gelang de geluidproduktie van motorvoertuigen in de betrokken periode hoger ligt dan voor de toekomst redelijkerwijs is te verwachten, bepalen dat bij de berekening en meting van de geluidsbelasting van de gevel van woningen op het resultaat een door hem aan te geven aftrek mag worden toegepast. Deze aftrek mag niet hoger zijn dan 5 dB(A).
Op grond van de ministeriële regeling ?Regeling aftrek bij berekening en meting geluidbelasting vanwege een weg? (Stcrt. 1989, 45; hierna: de Regeling) bedraagt, voorzover hier van belang, de aftrek bedoeld in artikel 103 van de Wet geluidhinder, toe te passen bij de berekening en meting van de geluidsbelasting van de gevel van woningen met ingang van 1 januari 1990 3 dB(A) voor wegen waarvoor de representatief te achten snelheid van lichte motorvoertuigen 70 km/uur of meer bedraagt.
Blijkens de toelichting op de Regeling wordt met deze aftrek een voorschot genomen op de in de nabije toekomst te realiseren reductie van de door het wegverkeer veroorzaakte geluidemissie. De in de Regeling opgenomen waarden zijn gebaseerd op verwachtingen ten aanzien van de resterende technische mogelijkheden om de geluidemissie in de nabije toekomst te reduceren. Het van latere datum daterende Reken- en meetvoorschrift wegverkeerslawaai 2002 (hierna: RMV 2002) bevat thans terzake de nieuwste milieuhygienische inzichten en kent een aftrek van 2 dB(A). Zoals de Afdeling eerder heeft overwogen in de uitspraak van 31 maart 2004 in zaak
